Met bijna een dozijn albums op zijn naam als leider heeft Julian Carlos Quintero niet alleen zijn reputatie als hoog bewonderde gitarist gevestigd, maar ook als eigenaar van het succesvolle jazz- en wereld muziek label Moondo Records. Hij startte het label in 2000 om een ontvankelijke en beschermde omgeving te creëren voor muzikanten. Quintero is vooral bekend om zijn stijlvolle spel op akoestische gitaar met nylon snaren, hier heeft hij gekozen voor de elektrische gitaar om een nieuwe richting in te slaan. Quintero heeft een aantal oude kompanen uitgekozen die hem omringen op dit album: Eddie Resto op bas, Joe Rotondi op piano, Aaron Serfaty op drums en Joey Deleon op percussie.

Allemaal muzikanten waar hij eerder mee heeft gewerkt en dat is duidelijk te merken. De nadruk op dit album is wat verplaatst van het Latin repertoire naar jazz standards uit het Great American Songbook. “Table for Five” is ook het eerste album van Quintero dat hij zelf heeft geproduceerd sinds zijn debuut in 1988. “Participating as a player while being responsible for all aspects of this recording was a daunting task, but my bandmates, my brothers, had my back in every way” aldus Quintero. De arrangementen waren een gezamenlijke inspanning van de hele band, maar alleen schematisch, Quintero wilde de muziek niet over arrangeren, een schema en dan tijdens het spelen improviseren zoals het hoort in de jazz. Het album bevat vijf jazzklassiekers, drie latinklassiekers en twee originele composities van Quintero.

Het album opent met het fraaie “Alone together” van Arthur Schwartz, een rustig nummer met fraaie solo’s van Quintero en Joe Rotondi. Quintero hoorde “Mambo Balahu” van de legendarische Cubaanse percussionist Armando Peraza op de lp “A Latin Affair” van George Shearing. Wijlen Peraza speelde jarenlang met Santana en ook Quintero bracht een aangename tijd met hem door enkele jaren geleden, hij had graag gewild dat hij er nog was om te weten wat hij zou vinden van Quintero’s versie van zijn nummer. In mijn oren klinkt het heerlijk, het is een en al ritme met uiterst soepel spel van Quintero. ”The Gentle Rain” is een vaak gecoverd nummer van de Braziliaanse gitarist Luiz Bonfa, wederom is het genieten van het fraai gestileerde gitaarspel van Quintero en het heerlijke verlokkende ritme. Het doet verlangen naar zomerse stranden met wiegende palmbomen, zeker als ik naar buiten kijk en de regen tegen het raam zie kletsen.

“Manhâ de Carnaval” oftewel Black Orpheus, ook van Bonfa, is normaliter een cha-cha-cha maar hier wordt het tempo teruggedraaid en wordt het een weelderige bolero, sfeervolle muziek waarop het heerlijk wegdromen is met een glas Meursault in de hand. “Table for five…..At the Cumbia Inn” en “Porque Si Quieres” zijn originele composities van Quintero, ze passen uitstekend tussen de klassieke nummers, hetgeen zeker een compliment is voor de compositorische kwaliteiten van Quintero. Alles is overgoten met dat typerende latin sausje, zeker ook door de belangrijke rol van de percussie, dat geldt ook voor de versie van “Song for my father” van Horace Silver dat hier ook een metamorfose ondergaat richting Zuid-Amerika. Resten nog drie nummers, “Days of wine and roses” het overbekende nummer van Henri Mancini is minder zoet dan het origineel en wordt min of meer gered door fraai basspel van Eddie Resto. Nieuwsgierig was ik naar hun versie van “Giant Steps” het beroemde stuk van John Coltrane, het blijft behoorlijk overeind ondanks de compleet andere bezetting en vooral ritmisch steekt het goed in elkaar met sterk spel van Aaron Serfaty. Een uitermate vrolijk stemmend album dat welkom is deze tijden waarin corona lijkt te verdwijnen maar de natuur zijn slag slaat.

Jan van Leersum.